نویسنده‌: حسام‌الدین رحیمی

انتخابات اخیر پارلمانی مصر که انعکاس زیادی در رسانه‌های جهانی داشت، پیام‌های زیادی را به همراه داشت. اخوان المسلمین به عنوان یک جریان دینی وسیاسی ریشه‌دار در مصر بر خلاف نظر بسیاری از احزاب مخالف دولت حاکم در مصر قدم به عرصه رقابت گذاشت. شاید در ابتدا این پرسش مطرح می‌شد که چرا اخوان المسلمین در این انتخابات شرکت کرد، درحالی که بسیاری از احزاب معترض در مصر تقلب گسترده وپیروزی حزب دموکراتیک ملی را از قبل پیش بینی می‌کردند؟
نتیجه این انتخابات برای اعضاء اخوان المسلمین در مصر هم قابل پیش بینی بود، اما با این وجود آن‌ها در این انتخابات شرکت کردند. هرچند که تقلب دولت مصر در انتخابات از قبل به یک ظن عمومی تبدیل شده بود، اما پس از انتخابات عملکرد دولت حاکم به شکلی بود که حتی متحدان آن از جمله امریکا نتوانستند این انتخابات را تأیید کنند و حداقل این که در قبال این انتخابات سکوت کردند. اکنون مصر بار دیگر به کانون توجه جهانی تبدیل شده است.‌ مصر که 30 سال حکومت مطلق حسنی مبارک را تجربه می‌کند و خود را برای انتقال قدرت به فرزند او یعنی جمال مبارک آماده می‌سازد از حاشیه به اصل آمده تا رسانه‌های جهانی صدای اسلامگرایان آزادیخواه را در برابر سکولارهای مستبد، بشنوند.

صدایی که از عمق جامعه مدنی و حمایت گسترده مردمی بر می‌خیزد و این پیام را به جهانی دارد که در فضای غبارآلود فعلی و در زیر بمباران اتهامات تروریستی علیه اسلام و گسترش اسلام هراسی در شرق و غرب عالم، مسلمانانی واقعگرا و قانع به حق خود وجود دارند که اسلام را تنها راه حل مشکل اجتماع می‌دانند و تحقق برنامه خود را با روشی دموکراتیک دنبال می‌کند اما این ارابه تقلب و اهتمام به قدرت طلبی است که عدالت را از جامعه دور می‌کند و فرصت یک رقابت سالم و دموکراتیک را به نزاع تاریخی تبدیل می‌نماید.‌ مشارکت اخوان المسلمین در انتخابات صرف نظر از نتیجه آن صورت گرفته است. هیچ گونه امکان به دست‌گرفتن اکثریت در پارلمان برای اخوان یا هر گروه مخالف دیگر در مصر وجود ندارد. در دوره قبل انتخابات پارلمانی مصر در سایه نظارت نسبی نهادهای مستقل، اخوان المسلمین بطور محدود در انتخابات شرکت کرد، زیرا حکومت مصر ظرفیت از دست دادن اکثریت کرسی‌های مجلس را نداشت و اگر چنین اتفاق می‌افتاد جامعه مصر با بحران‌های زیادی از طرف دولت روبرو می‌شد و چه بسا در این مسیر نظامیان به طور مستقیم و علنی به میدان می‌آمدند و کنترل بازی را به طور کامل به دست می‌گرفتند. بر همین مبنا اخوان مشارکت محدود اما مؤثر را سرلوحه کار خود قرار داد و علی رغم فشارها و تهدیدها یک پنجم مجلس را به دست گرفت اما این بار دولت مصر کنترل شدیدی را بر کیفیت انتخابات اعمال کرد و از قبل معلوم بود که آزادی انتخابات قبل، این بار تکرار نخواهد شد. با وجود این شرایط، اخوان المسلمین به خود تردید راه نداد که نباید انتخابات به بازی یک‌طرفه برای دولت حاکم تبدیل شود و دولت باید هزینه به بازی گرفتن رأی مردم را بپردازد. اعتراض‌های مدنی که امروزه در مصر شاهد آن هستیم خود بزرگترین پیام را برای مردم جهان دارد. اینکه اسلامگرایان مظلومانه با دست خالی به میدان آمده‌اند و در برابر دولتی که ملت و فرهنگ مصر را به گروگان گرفته است بجای خشونت به مبارزه مدنی متوسل شده‌اند. اینکه اسلام با دمکراسی دشمنی ندارد و اگر در کشوری انتخابات آزاد و عادلانه برگزار شود اسلامگرایان در آن شرکت می‌کنند و به سهم خود در آن راضی هستند. اما در مقابل نظام‌های لائیکی وجود دارند که ادعای آزادی و آزاد اندیشی دارند، اما در جنگ قدرت به ابتدایی‌ترین اصول دمکراسی پایبند نیستند و در هر شرایط اگر رأی مردم به نفع آنان نباشد آماده برهم زدن قواعد بازی هستند. امری که بارها و بارها تکرار شده اما این بار در مصر برخلاف دیگر کشورها که معمولاً با سکوت عموم مردم همراه بوده است، اعتراض‌های مدنی را در اقشار مختلف مردم به دنبال داشته است.